Na czym polega wychowanie? Według Jana Pawła II odpowiadając na to pytanie nie można tutaj pominąć dwóch fundamentalnych prawd; po pierwsze, że człowiek jest powołany do życia w prawdzie i miłości; po drugie, że każdy urzeczywistnia siebie przez bezinteresowny dar z siebie samego. Odnosi się to zarówno do tych, którzy wychowują, jak i do tych, którzy są wychowywani. Również i wychowanie jest procesem, w którym wzajemna komunia osób dochodzi do głosu w sposób szczególny. Wychowawca jest osobą, która „rodzi” w znaczeniu duchowym. Wychowanie w tym znaczeniu może być równocześnie uważane za prawdziwe apostolstwo. Jest wspólnym uczestnictwem w prawdzie
i miłości w tym ostatecznym celu, który stanowi powołanie człowieka ze strony Boga Ojca, Syna i Ducha Świętego. Wychowanie jest więc obdarzaniem człowieczeństwem. Rodzice obdarzają swym dojrzałym człowieczeństwem nowo narodzonego człowieka, a ten z kolei obdarza ich całą nowością i świeżością człowieczeństwa, które z sobą przynosi na świat. Bezpośrednimi wychowawcami w stosunku do swoich dzieci pozostają rodzice. Jeśli zadanie to rodzice z kolei dzielą z innymi ludźmi, a także z instytucjami, to zawiera się w tym prawidłowe odzwierciedlenie zasady pomocniczości.1 Jedną z dziedzin, w której rodzina odgrywa niezastąpioną rolę jest wychowanie religijne, dzięki któremu wzrasta ona jako „Kościół Domowy”.
Wychowanie religijne i katechizacja dzieci ustawia rodzinę w obrębie kościoła jako prawdziwy podmiot ewangelizacji i apostolstwa. W wychowaniu nie można zapominać o istotnej sprawie dotyczącej rozpoznania własnego powołania życiowego, a w szczególności przygotowania do życia w małżeństwie. Z pewnością tylko rodziny zdrowe duchowo mogą należycie spełnić to zadanie. Dlatego trzeba podkreślić potrzebę szczególnej solidarności rodzin, które może przyjąć różne formy organizacyjne jak np. Ruch Domowego Kościoła. Rodzina, dzięki takiej solidarności otrzymuje wsparcie zbliżające nie tylko poszczególne osoby, lecz również wspólnoty, zachęcając je do wspólnej modlitwy i poszukiwania właściwych odpowiedzi na istotne pytania, które pojawiają się w życiu. Trzeba więc, by rodziny zacieśniały więź solidarności. To właśnie określa ponad wszystko wspólną zasadę wychowawczą: rodzice wychowują się dzięki innym rodzicom, a dzieci dzięki dzieciom. W ten sposób tworzy się szczególna tradycja wychowawcza, kierująca się zasadą „Kościoła Domowego”. J. Vanier mówi tak o wspólnocie rodzin, iż rodzina, ograniczona częstokroć do małżonków i dzieci, nie może już sama sobie wystarczyć. Poszukuje się zatem przyjaciół. Osoba ludzka potrzebuje towarzyszy, przyjaciół, aby z nimi podzielić te same poglądy i ideały oraz dokonywać ich wymiany. Dlatego niektóre rodziny łączą się w grupy, kręgi w oparciu o podobną wizję człowieka i społeczeństwa. Spotykają się raz w miesiącu, by pogłębić swoją wiedzę religijną i podjąć kolejne zobowiązania co do swego życia duchowego w rodzinie. Jednocześnie chcą oni dawać świadectwo tym wartością wobec społeczeństwa; sądzą, że są w stanie głosić światu dobrą nowinę, która w większym stopniu przynosi szczęścia, prawdę i pełnię życia. Pragną stać się zaczynem ludzkiej społeczności, chcą pracować dla pokoju i sprawiedliwości wśród wszystkich ludzi i wszystkich narodów. Ich działalnością jest świadectwo życia
i życzliwość przyjęcia.1 W Elementarzu Rodziny Katolickiej czytamy, że kto naprawdę pragnie wychowywać drugiego człowieka, nie może zadowolić się dawaniem dobrych wskazówek. Powinien zaangażować się w trud wychowawczy całą swoją osobowością. Bo właśnie wychowanie dokonuje się niezauważalnie, przede wszystkim przez kontakt z dojrzałymi wartościami ludzkimi. Głęboka mądrość tkwi w przysłowiu: ”Słowa pouczają, przykłady pociągają”.2 Ojciec Święty stwierdza, że solidarność ludzka we wzajemnej pomocy na drodze do świętości jest wielkim darem warunkującym duchowe zdrowie rodzin, a afirmacja Jana Pawła II dla „oaz rodzin” pozostawia zobowiązania wszystkim rodzinom ruchu. Jest nim budowanie szczególnej tradycji wychowawczej, kierującej się zasadą „Kościoła Domowego”, w której przy pomocy rodziny i wzajemnej wymiany w poszukiwaniu właściwych odpowiedzi na istotne pytania, oraz zacieśnienia więzów solidarności, trwa nieustannie wychowanie człowieka dla dobra całej rodziny ludzkiej.1
Copyright © 2008-2010 EPrace oraz autorzy prac.